Honda CBR 600 F3 – sportowo-turystyczna legenda, która wychowała pokolenia motocyklistów [VIDEO]

Są motocykle, które bronią się same i nie trzeba im w tym pomagać. Zdecydowanie taką serią, która grubą czcionką zapisała się na kartach historii, jest rodzina CBR w najróżniejszym wydaniu spod znaku Hondy. Chociaż spora część motocyklistów może uznać, że najbardziej rozpoznawalnym i kultowym modelem była wersja F4, to spora zasługa jej sukcesu leży w poprzedniku, czyli CBR 600 F3 produkowanej od 1995 do 1998 roku.

Najróżniejsze wcielenia Hondy CBR znane są na całym świecie i wychowały całe rzesze motocyklistów. Nie tylko były wyjątkowo przyjazne do rozpoczęcia swojej podróży z dwoma kołami, ale również zaskakiwały solidną, pancerną i wyjątkowo przyjazną jednostką napędową oraz świetnym prowadzeniem. Zresztą to, co przed chwilą usłyszeliście, nie jest niczym odkrywczym, bo Honda jest jednym z tych producentów, który przyzwyczaił nas do wysokiej jakości wykonania i bezawaryjności. Na próżno jest szukać w motocyklach tej marki chorób wieku dziecięcego, powtarzających się awarii czy jakichkolwiek problemów. Japończycy na przestrzeni lat potrafili tak dostosować i dopracować poszczególne podzespoły, że każdy kolejny prezentowany motocykl był lepszym wcieleniem swojego poprzednika.

Idealnym przykładem tego, jak dobrze sprawdza się ta filozofia, jest właśnie seria CBR. Pierwszy motocykl należący do tej rodziny, oznaczony PC19, pojawił się w 1987 roku i zyskał nazwę handlową Hurricane. Sportowo-turystyczny motocykl, bo tak Honda nazywała całą rodzinę, miał w sobie jednak zdecydowanie więcej wyścigowego zacięcia, chociaż trzeba przyznać, że jego usposobienie było wyjątkowo uniwersalne. O tym jednak będzie nieco później.

Najważniejsze informacje:

1. W 1995 r. zadebiutowała Honda CBR 600 F3, która była prawdziwym przeskokiem względem F2.
2. Inżynierowie subtelnie wprowadzali zmiany, które podkreślały sportowy charakter rodziny CBR.
3. W 1999 r. na rynku zadebiutowała CBR 600 F4, która zastąpiła model F3.

Pietrek rozprawia się z CBR 600 F3! Jak jeździ, jaka jest i dla kogo?

Prosta recepta na rozwój CBR 600 F – poprawiać wszystko względem poprzedników

Przez wszystkie lata produkcji inżynierowie mieli bardzo proste zadanie – dostosować ten model do zmieniających się trendów, cały czas poprawiać wszystkie bolączki, a także dopasowywać kolejne wcielenia do pojawiającej się nowej technologii. Dzięki temu każdy kolejny model był lepszy od poprzednika, ale przy tym zachowywał sprawdzone, pewne i lubiane przez motocyklistów na całym świecie DNA. Z jednej strony był to motocykl o sportowym charakterze, ale z drugiej strony był na tyle przyjazny i wyrozumiały dla kierowcy, że sprawdzał się również świetnie podczas codziennego użytkowania, a także w nieco dalszych wyjazdach. Hondzie udało się osiągnąć kompromis, o którym wielu producentów marzyło od lat.

Wśród motocyklistów krąży przekonanie, że Honda CBR 600 F3 jest motocyklem :grzecznym” i do granic możliwości poprawnym. Oczywiście jest w tym nieco prawdy, bo japoński producent nikomu już wtedy nie musiał nic udowadniać. Każdy kolejny prezentowany motocykl jest na tyle udany i lepszy od poprzednika, że ewolucja jest czymś zupełnie naturalnym.

Honda CBR F3 zadebiutowała w 1995 roku. Zastąpiła model F2

Założenia były jednak bardzo proste – wszystko w modelu F3 musi być lepsze od F2. I zdecydowanie jedną z najbardziej spektakularnych zmian było w 1995 roku zaprezentowanie motocykla wyposażonego w układ dynamicznego doładowania silnika o nazwie Direct Air Induction System, który odpowiadał za dostarczanie do gaźników powietrza pod dodatkowym ciśnieniem wytwarzanym przez sam ruch motocykla. Powyżej przedniej chłodnicy znajduje się dodatkowy wlot, który dostarcza powietrze do nowego, większego airboxa. Już te zmiany jednoznacznie potwierdzały, że inżynierowie sporo czasu poświęcili na podniesienie mocy maksymalnej. Pomogło w tym również podwyższenie stopnia sprężania z 11,6:1 do 12:1. Natomiast zarządzanie zapłonem odbywało się za pomocą mikrokomputera, który – w zależności od kąta uchylenia przepustnicy i prędkości obrotowej – ustalał moment przeskoku iskry na świecy.

W nowej jednostce napędowej pojawiły się nowe tłoki, pierścienie, korbowody oraz odchudzone do 31,5 mm średnicy czopy wału korbowego, przez co udało się zmniejszyć straty wewnątrz silnika. Uzyskanie większej mocy sprawiło, że konieczne było zastosowanie znacznie wydajniejszej chłodnicy – w miejscu starej, o płaskim kształcie, znalazła się zupełnie nowa, lekko łukowato wygięta i pasująca do kształtów całego motocykla. Głównym problemem poprzednich modeli CBR 600 był hydrauliczny napinacz łańcucha rozrządu, który był wyjątkowo kapryśny. Na szczęście w wersji F3 inżynierowie postanowili zastosować napinacz mechaniczny, który rozwiązał największą bolączkę poprzedników.

Nowa, bardziej sportowa jednostka napędowa. W rodzinie CBR 600 F pojawiało się coraz więcej sportu

Nowy tłumik miał za zadanie spełnić coraz surowsze normy emisji spalin, które nieśmiało zaczynały pojawiać się także na motocyklowym rynku, ale przy tym został zaprojektowany tak, aby nie ograniczać znacząco mocy silnika, dlatego jest tak wyjątkowo duży. Z czterocylindrowej jednostki napędowej udało się uzyskać równe 100 KM (105 KM od 1997 roku). Ważną zmianą było jednak nie tylko podwyższenie mocy maksymalnej, ale również znaczne poszerzenie zakresu użytecznych obrotów. W poprzedniku mieścił się on między 7000 a 12 000 obr./min, a teraz zaczynał się od 5000 i kończył na 13 500 obr./min.

Sama jednostka napędowa jest wyjątkowo elastyczna i przyjazna. Silniki Hondy od lat znane są z wysokiej kultury pracy i bezawaryjności. W porównaniu z F2 zastosowano znacznie ciaśniej zestopniowaną skrzynię biegów, a także całkowicie zmieniony układ zmiany przełożeń – nowy bęben krzywkowy i lepsze wykończenie wałków, co przełożyło się na precyzyjniejszą i szybszą zmianę biegów.

Silnik to nie wszystko. CBR F3 zaskakuje lekkością prowadzenia i precyzją jazdy

Choć lista zmian była naprawdę pokaźna, to przede wszystkim dotyczyły one jednostki napędowej. Niezmieniona pozostała geometria podwozia, a pozostałe modyfikacje były raczej kosmetyczne. Przedni widelec teleskopowy wyposażono w regulację naprężenia wstępnego sprężyn i 12-stopniową regulację siły tłumienia. Z kolei z tyłu zmieniono przełożenie dźwigni pośredniej, co pozwoliło na zwiększenie progresji tłumienia drgań w końcowym zakresie wychyleń, a także zastosowano szerszą felgę w rozmiarze 5 cali. Za hamowanie odpowiadały dwie pływające tarcze o zwiększonej do 296 mm średnicy i podwójne zaciski hamulcowe, które nie tylko wtedy, ale również dzisiaj doskonale radzą sobie z osiągami i masą motocykla.

W tym wyścigu zbrojeń nie można zapominać o coraz większej mocy i wyższej prędkości maksymalnej, ale liczyło się także fikuśne malowanie oraz coraz nowocześniejsze kształty. CBR 600 F3 tylko nieznacznie wyróżniała się względem swojego poprzednika – przednia owiewka był nieco zwężona i dodano dwa charakterystyczne, wąskie wloty powietrza. Ponadto zmieniona chłodnica pozwoliła na powiększenie otworów wentylacyjnych po bokach silnika, a nowy przedni reflektor był nie tylko lżejszy od starego, ale przede wszystkim lepiej oświetlał drogę. Zrezygnowano również z archaicznych kierunkowskazów będących integralną częścią przedniej owiewki i w nowym modelu w 1995 roku były one przykręcane do dodatkowych wsporników. Nie był to jedynie wymysł inżynierów, ale ukłon w stronę tych, którzy zamierzali jeździć po torze i startować w wyścigach – odpięcie kostki i odkręcenie kierunkowskazów trwało chwilę.

Wszystkie te zmiany, choć wyjątkowo subtelne, były wypadkową rozwoju i chęcią poprawienia względem poprzednika oraz dostosowania do ówczesnych trendów. Chociaż zarzucano CBR 600 F3, że przynajmniej z zewnątrz nie wyróżnia się mocno od poprzedniego wcielenia, to wsiadając i pokonując pierwsze kilometry było czuć zdecydowaną różnicę – motocykl prowadzi się lżej, pewniej, precyzyjniej, jednostka napędowa miała więcej wigoru, wciąż oferują wyjątkową przyjemność z jazdy i ponadprzeciętną uniwersalność.

CBR 600 F3 to sentymentalny powrót do końca lat 90. ubiegłego wieku

Dziś CBR 600 F3 nadal można spotkać na rodzimych drogach, ale w zdecydowanej większości egzemplarze tego modelu grzeją sobie ciepłą posadę w garażu, będąc swego rodzaju sentymentalnym powrotem do lat młodości. Wsiadając na ten jednoślad dziś będziecie wyjątkowo zaskoczeni, jak dobry motocykl stworzyła Honda w połowie lat dziewięćdziesiątych. To połączenie sportu i turystyki nie tylko z nazwy, ale przede wszystkim z najważniejszych cech obu tych segmentów. Całość została oczywiście okraszona wyjątkową solidnością, niebanalną jakością wykonania i bezawaryjnością. Jeżeli chcielibyście mieć w swoim garażu taki motocykl, wystarczy przejrzeć kilka internetowych forów, aby zauważyć, że podobnie jak poprzednie i następne wcielenia serii CBR, cierpi on wyłącznie na usterki charakterystyczne dla jednośladów marki Honda – największym problemem jest regulator napięcia oraz uzwojenie alternatora.

Użytkownicy nie tylko zachwalają przyjazną, kulturalną jednostkę napędową, ale również wyjątkową zwrotność, łatwość manewrowania w ruchu ulicznym, stabilność podczas szybkich przejazdów i – co najważniejsze – wybaczanie błędów kierowcy. Ta 600-tka jest wyjątkowo potulna kiedy potrzeba, ale także wyrozumiała, kiedy zaczynamy nieco przesadzać. To jedna z tych cech, która sprawiła, że Honda CBR 600 F3 była tak chętnie wybierana na pierwszy motocykl i do dziś zajmuje szczególne miejsce w sercach wielu motocyklistów.

Honda CBR 600 F3 1995-1998 dane techniczne: